Adagio...

Έλληνα επαναστάτη του 1821...
Έλληνα φαντάρε του αλβανικού μετώπου...
Έλληνα αντάρτη του Γράμμου...
Έλληνα με το γαρίφαλλο...
Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου τελικά!

Σε είχα πλάσει από μικρή μαθήτρια στο μυαλό μου σαν έναν υπεράνθρωπο ή υπερήρωα, αλύγιστο και άτεγκτο. Σαν μία φλόγα που θα σιγοκαίει για αιώνες στις καρδιές όλων μας και θα μας δίνει κουράγιο. Δύναμη. Υπερηφάνεια.
Και μεγαλώνοντας κατάλαβα πως έπρεπε να σταματήσω να πιστεύω σε σένα, όπως έπρεπε να σταματήσω να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη ή στις μάγισσες και τα ξωτικά. Επειδή ΕΣΥ, ΜΕΓΑΛΕ ΕΛΛΗΝΑ, ακόμα κι αν κάποτε υπήρξες, ακόμα κι αν ήσουν μία φωτεινή κουκίδα στην ιστορία αυτού του τόπου, έκανες κάτι λάθος. Κάπου δεν κατάφερες να μας μεταδώσεις λίγη από τη γενναιότητά σου... Ή μάλλον το έκανες, αλλά όχι σωστά. Γιατί να ξέρεις, Έλληνα, όλα αυτά για τα οποία κάποτε αγωνίστηκες, ήρθαν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου και τα σκόρπισαν σαν τραπουλόχαρτα στον αέρα.

Και φταις εσύ γι' αυτά, Έλληνα!

Πάντα εσύ θα φταις που σε αυτήν τη χώρα δε θα κοιτάμε ποτέ μπροστά, παρά μόνο πίσω, στα δικά σου λαμπρά ηρωικά κι επιστημονικά κατορθώματα (παππού Αριστοτέλη, ακόμα πιστεύουν κάποιοι πως έχουν το ίδιο γονίδιο με σένα), όντες ανίκανοι να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Για την ακρίβεια, δεν είμαστε ανίκανοι μόνο να δημιουργήσουμε εκ νέου, αλλά και να κρατήσουμε ό, τι εσύ μας έδωσες. Γιατί μας αρέσει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και να εκμηδενίζουμε οτιδήποτε απαιτεί τη συλλογική προσπάθεια. Γιατί γίναμε ξαφνικά αυτό που εσύ πάντα φοβόσουν κι αυτό για το οποίο ο αδελφός σου και η μάνα σου σκοτώθηκαν, στο Πόγραδετς και στο Σούλι: ΣΚΛΑΒΟΙ.

Ουραγοί των εξελίξεων, φτωχαδάκια και ζητιάνοι της σειράς, κοιτάζουμε τις- ακόμα και σήμερα- "Μεγάλες Δυνάμεις" στις παλάμες, μήπως μας ελεήσουν με λίγα ψίχουλα. Ποιους? Αυτούς που πάντα έπαιρναν από εμάς, που χρωστούν πολεμικές αποζημιώσεις, που μας έδιναν χαλασμένους αγωγούς και μας τους πλάσαραν για χρυσάφι. Αυτούς, Έλληνα, προσκυνάμε τώρα.

Adagio...

Κάποιοι ίσως καταλάβουν πως, όσοι προσκολλώνται στο παρελθόν, αποκλείονται από το μέλλον. Ίσως να έχει έρθει ο καιρός να σε αφήσουμε, μεγάλε Έλληνα, εκεί που βρίσκεσαι, χωμένο στις σελίδες της ιστορίας. Βλέπεις, η σκιά σου πλανάται ακόμα πάνω μας. Μάλλον γι' αυτό δεν έχει έρθει ακόμα το φως στη χώρα μας. Adagio... οι νέες γενιές θα μάθουν πως η ουσία της ζωής δε βρίσκεται στο να θυμάται κάποιος, αλλά στο να έχει το θάρρος να ξεκινά από το μηδέν. Adagio... θα καταλάβουμε όλοι, ένας- ένας, πως το μόνο στο οποίο υστερούμε σαν λαός είναι η αυθυπαρξία. Μα δικαιολογούμαστε, έτσι δεν είναι? Εδώ και αιώνες φυτοζωούμε, παίρνοντας λάμψη από ένα παρελθόν, τόσο μακρινό όσο και αμφίβολο. Adagio... θα συνειδητοποιήσουμε πως τις δικιές σου επιτυχίες δεν έχουμε δικαίωμα να τις καρπωνόμαστε πλέον, μιας και με τη στάση μας απέναντι στη ζωή τις έχουμε προ πολλού απορρίψει.

Adagio...

Έλληνα ραγιά, με την ακόρεστη διάθεση στους μεγάλους και τρανούς "σωτήρες" σου...
Έλληνα, που επί 400 χρόνια συμβίωνες ευχαριστημένος με τους Τούρκους...
Έλληνα, που έδωσες συγκατάθεση για τη ρίξη των βομβών ναπάλμ...
Έλληνα, που είσαι ο πατριώτης του club και του φραπέ...
Έλληνα, που δεν ξέρεις τα επίθετα "Λαμπράκης, Πέτρουλας, Μπελογιάννης, Κανελλοπούλου", αλλά γνωρίζεις άπασα τη σύχγρονη και "στοχαστική" δισκογραφία...

Ναι, εσύ, Έλληνα των γηπέδων και του shopping therapy... Adagio...
Θα νιώσεις στο πετσί σου πως θέλει σκέψη και γνώση ο ανηφορικός δρόμος της νίκης. Οποιασδήποτε νίκης! Και κυρίως αυτής απένατι στον αναθεωρημένο, επιφανειακό, νεο- προοδευτικο- συντηρητικό εαυτό σου. Ξεδίπλωσέ τον με μάτια καθαρά κι άλλαξε όσα τον εμποδίζουν να σκεφτεί ελεύθερα. Adagio... μεγάλε Έλληνα.
Adagio!